2008 ജൂൺ മാസം, ഞാൻ വിപ്രോ കൊച്ചിയിൽ നിന്നും ബാംഗ്ലൂരിലേക്ക് മാറി. ആദ്യത്തെ ഒരു മാസം എനിക്ക് ബി.ടി.എം ലേഔട്ട് വിപ്രോ ഗസ്റ്റ് ഹൗസിൽ താമസ സൗകര്യം കിട്ടി. അതേ സമയം തന്നെ എന്റെ കൂട്ടുകാരായ സജനും, തോമസും, ആൻസനും കൊച്ചിയിലെ അവരുടെ ജോലി വിട്ടു ബാംഗ്ലൂർ കമ്പനികളിൽ ജോലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അവർ മൂന്നു പേരും ആൻസന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിൽ തത്കാലം താമസിക്കാനുള്ള ഏർപ്പാടും ചെയ്തു. മുൻപ് തീരുമാനിച്ച പോലെ ഞങ്ങൾ നാല് പേരും ഒരു വീടെടുത്തു താമസിക്കാനുള്ള അന്വേഷണം തുടങ്ങി...
മടിവാളയിൽ താമസിക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ ഒരു സുഹൃത്തു സിജു വഴി ഒരു മലയാളി ഏജന്റിനെ കണ്ടു, എല്ലാ ദിവസവും ജോലി കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ മടിവാളയിൽ വീടുകൾ കാണും, പതിനയ്യായിരം ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ബഡ്ജറ്റ്, അന്ന് ബാംഗ്ലൂരിൽ മര്യാദ വീട് കിട്ടാൻ അത് ധാരാളം, എന്നിട്ടും അയാൾ ഞങ്ങൾക്ക് കാണിച്ചു തന്ന വീടുകൾ കണ്ടാൽ പെറ്റമ്മ സഹിക്കില്ല.
ഞങ്ങൾക്ക് മതിയായി, ഒരു ദിവസം നിരാശരായി വരുമ്പോൾ ഒരു വീടിന്റെ ഗേറ്റിൽ ടു ലെറ്റ് ബോർഡ്, ഉടൻ തന്നെ ഞങ്ങൾ കതകിൽ മുട്ടി, അത് ഒരു പ്രൊഫസർ ഗാന്ധിയുടെ വീടായിരുന്നു, മൂപ്പര് ഗുജറാത്തി ഒന്നുമല്ല അസ്സൽ തമിഴൻ. അയാൾ ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടാം നിലയിലെ വീട് തുറന്നു കാണിച്ചു തന്നു, കൊള്ളാം ആരും മോശം പറയില്ല. ഞങ്ങൾ അത് ഉറപ്പിച്ചു.
'ഇപ്പൊ ടോക്കൺ പതിനായിരം , മാസ വാടക പതിനയ്യായിരം , അഡ്വാൻസ് ഒന്നര ലക്ഷം, അത് ഒരാഴ്‌ചക്കുള്ളിൽ കിട്ടണം, കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ ടോക്കൺ പോകും '
ആ വെള്ളിയാഴ്ച അവധിയായിരുന്നു, ഞങ്ങൾ എല്ലാം നാട്ടിൽ പോകാൻ പ്ലാനും ചെയ്തിരുന്നു, അത് കഴിഞ്ഞ വരുന്ന തിങ്കളാഴ്ച തന്നെ താമസം തുടങ്ങാം എന്നു പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ അവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങി. അന്ന് വൈകീട്ട് സജൻ ഏജന്റിനെ വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു, അയാൾക്ക് കോംപൻസെറ്റ് ചെയ്യാമെന്നും പറഞ്ഞു.
വ്യാഴാഴ്ച വൈകീട്ട് ഞങ്ങൾക്കെല്ലാം മടിവാളയിൽ നിന്നായിരുന്നു ബസ്. പോവുന്നതിനു മുമ്പ് സിജുവിന്റെ വീട്ടിൽ കൂടാം എന്ന് പ്ലാൻ ചെയ്തു, ഞാൻ അവിടെ എത്താൻ കുറച്ചു വൈകി, ചെല്ലുമ്പോൾ അവിടെ ഒരു കൂട്ടം, പടച്ചോനെ പണി പാളിയോ! ഞാൻ ഉള്ളിൽ കേറി, അവിടെ അഞ്ചു പത്തു തമിഴ്, തെലുഗു ഗുണ്ടാസ് ചേർന്ന് നമ്മുടെ ബ്രോസ്‌കീസിനെ ഖരാവോ ചെയ്ത് വെച്ചിരിക്കുന്നു
ഞാൻ ചോദിച്ചു എന്താ പ്രശ്നം?
'അവനു ഫുൾമന്ത് അഡ്വാൻസ് വേണം എന്ന്, പതിനയ്യായിരം രൂപ'
അപ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു അതെങ്ങനെ ശരിയാവും?
'ഭായി, അഞ്ചു രൂപ തരാം, അതിൽ കൂടുതൽ അഞ്ചു പൈസ തരില്ല'
അവന്മാരുടെ മട്ടു മാറി, ഒച്ച വെക്കാൻ തുടങ്ങി, ഞങ്ങൾക്ക് അവിടെ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങാൻ പറ്റില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു,
സിറ്റുവേഷൻ കൈവിട്ടു പോവുമെന്നായപ്പോ അത് വരെ പിന്നിൽ മറഞ്ഞു നിന്ന ആൻസൻ ഞങ്ങളെ തട്ടി മാറ്റി മുമ്പിൽ നിന്ന് പറഞ്ഞു
'നിങ്ങൾ മാക്സിമം എന്ത് ചെയ്യും? ഞങ്ങളെ തല്ലും, ഞങ്ങൾ തല്ല് കൊള്ളും, കയ്യും കാലും ഒടിയും എന്നാലും ഇതിൽ കൂടുതൽ അഞ്ചു പൈസ ഞങ്ങടെ കയ്യിൽ നിന്നും കിട്ടില്ല'
അയ്യായിരം എടുത്തു അയാളുടെ കയ്യിൽ വെച്ച് കൊടുത്തു അവൻ പറഞ്ഞു
ഇത് കേട്ടതും കുറച്ചു പിറുപിറുത്തു കിട്ടിയ പൈസ വാങ്ങി അവർ സ്ഥലം കാലിയാക്കി.
ഞങ്ങളുടെ കണ്ണ് തള്ളി, അവന്റെ അപ്രതീക്ഷത ഹീറോയിസത്തിൽ ഞങ്ങൾ അടപടലം ഞെട്ടി, അവനെ അഭിനന്ദിക്കാൻ ഞങ്ങളുടെ കയ്യിൽ വാക്കുകൾ ഇല്ലായിരുന്നു, അതുകൊണ്ടു അഭിനന്ദിച്ചില്ല.
അങ്ങനെ ബസിൽ കയറി ഞങ്ങൾ നാട്ടിൽ എത്തി. രണ്ടു ദിവസം വേഗം പോയി.
ഞായറാഴ്ച പോരാൻ നേരം അച്ഛൻ എന്നോട് പറഞ്ഞു
'എടാ ഒരു അമ്പത് രൂപ ക്യാഷ് ഇരിപ്പുണ്ട്, അതിൽ നിന്നും നിനക്ക് ആവശ്യമുള്ളത് നീ എടുത്തു കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോ, എനിക്ക് ഇപ്പൊ അത്ര അത്യാവശ്യം ഇല്ല'
ഞാൻ പറഞ്ഞു 'അത് വേണ്ടായിരുന്നു'
പക്ഷെ തന്നാൽ പിന്നെ വാങ്ങാതിരിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ അച്ഛനായിപ്പോയില്ലേ!
7 മണിക്ക് തൃശ്ശൂരിൽ നിന്ന് KSRTC ബസിലായിരുന്നു ടിക്കറ്റ്, അന്ന് ഞാൻ കുറച്ചു നേരത്തെ തന്നെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ എത്തി, വളരെ അപൂർവമായ ഒരു സംഭവം ആയിരുന്നു അത്, സാധാരണ ബസ് എടുക്കാൻ നേരത്തെ ഞാൻ എത്താറുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആദ്യം തന്നെ കയറി ഞാൻ സീറ്റിൽ ഇരുന്നു, എന്റെ ബാഗ് മുകളിലും വെച്ചു, മെല്ലെ മെല്ലെ ആളുകൾ കയറിത്തുടങ്ങി.
ബസ് എടുക്കാൻ ഇനിയും 5 മിനിറ്റ് ഉണ്ട്, അപ്പൊ എനിക്കൊരു മൂത്രശങ്ക, ഞാൻ കണ്ടക്ടറോട് പറഞ്ഞു ബസിൽ നിന്നിറങ്ങി, വർക് ഷോപ്പിന്റെ സൈഡിൽ ഉള്ള കുറ്റി കാട്ടിൽ പോയി, റെസ്ട്രിക്ടഡ് ഏരിയ ആണ്, ആരും ഉണ്ടാവില്ല, കാര്യം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ തിരിച്ചു വന്നപ്പോ വണ്ടി കാണാനില്ല, കോഴിക്കോട് ബസുകൾ പാർക്ക് ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്താണ് വണ്ടി ഇട്ടിരുന്നെ, അപ്പൊ ഞാൻ കരുതി മാറ്റി ഇട്ടു കാണുമെന്നു, സ്റ്റാൻഡ് ഫുൾ നോക്കി വണ്ടി അവിടില്ല, തമ്പുരാനെ പണി പാളി, എന്റെ നാല്പതിനായിരം.
ഞാൻ ഓടി ഓഫീസിൽ ചെന്നു സ്റ്റേഷൻ മാസ്റ്ററോട് ചോദിച്ചു
'സാറെ ഏഴു മണിയുടെ ബാംഗ്ലൂർ വണ്ടി കാണാനില്ലല്ലോ, എനിക്കതിൽ പോണ്ടതാണ്'.
'വണ്ടി പോയല്ലോ, സ്റ്റാൻഡിൽ തിരക്കായ കാരണം വേഗം പോയി'
അത് കേട്ട് എൻറെ കിളി പോയി, ഞാൻ പറഞ്ഞു
'അയ്യോ പുറത്തു പോകുമ്പോ ഞാൻ കണ്ടക്റ്ററോട് പറഞ്ഞിരുന്നു, എന്റെ ബാഗും പൈസയും ഉണ്ട് അതിൽ, അവരുടെ ഫോണിൽ ഒന്ന് വിളിച്ചു പറയാമോ?'
'അവർ എടപ്പാൾ ഡിപ്പോയിൽ ഉള്ളവരാണ്, ഇവിടെ നമ്പർ ഇല്ല. ഇനി ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല വേഗം ഒരു ടാക്സി പിടിച്ചു പിന്നാലെ വിട്ടോ!'
ഞാനോടി സ്റ്റേഷന് പുറത്തിറങ്ങി രണ്ടു മൂന്നു ടാക്സി നിർത്താതെ പോയി, റോഡിന്റെ അപ്പുറത്തു ടാക്സി സ്റ്റാൻഡിൽ ഒരു വണ്ടി കിടക്കുന്നു, അങ്ങോട്ട് പോയി, നോക്കിയപ്പോ മാമുക്കോയയെ പോലൊരു അമ്മാവൻ, പത്തറുപതു വയസ്സു കാണും , ഞാൻ കാര്യം പറഞ്ഞു, മൂപ്പര് ഇപ്പൊ വണ്ടി പിടിക്കാമെന്നു ഉറപ്പു പറഞ്ഞു, ഞാനതിൽ കയറി, പ്രൈവറ് ബസ് സ്റ്റാൻഡ് വഴിയാണ് പോകുന്നത്, വലിയ തിരക്കൊന്നുമില്ല അന്ന്, പക്ഷെ അമ്മാവൻ അമ്പതിൽ കൂട്ടിപ്പിടിക്കുന്നില്ല, ഞാൻ പറഞ്ഞു
'ഭായി ഇങ്ങള് ഇങ്ങനെ പോയാൽ നമുക്ക് വണ്ടി പിടിക്കാൻ പറ്റും എന്ന് തോന്നുന്നില്ല'
പുള്ളി ഫുൾ ത്രോട്ടിൽ വിട്ടു, എന്നാലും മാക്സിമം 60 - 65, ഒരു വിധം മണ്ണുത്തി ബെപാസ്സ്‌ എത്തി, അപ്പൊ അയാള് പറഞ്ഞു
'ഇനി ഒരു സത്യം പറയട്ടെ, എന്നെക്കൊണ്ട് ആ വണ്ടി പിടിക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല'
ഞാൻ ചോദിച്ചു 'എന്റെ ഭായി ഇങ്ങൾക്കിതു ആദ്യം പറയായിരുന്നില്ലേ???'
'ഒരു വഴി ഉണ്ട് നമുക്ക് മണ്ണുത്തി പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ പോയി പറയാം, അവരെന്തെങ്കിലും ചെയ്യും'
ഞാൻ പറഞ്ഞു ശരി അങ്ങോട്ട് വിട് .
അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ കുറച്ചു പോലീസുകാർ മാത്രമേ ഉള്ളു, ഒരാൾ വയർലസ് ഓപ്പറേറ്റ് ചെയ്യുന്നു, ഭായി അയാളോട് കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു, പോലീസുകാരൻ ഉടനെ ഹൈവേ പട്രോളിനെ വിളിച്ചു, അവർ പറഞ്ഞു ആ ബസ് അഞ്ചു മിനിറ്റ് മുമ്പ് പാസ് ചെയ്തു പോയി!
കുറച്ചു സമയം ആലോചിച്ച ശേഷം പോലീസുകാരൻ പറഞ്ഞു,
'ഒരു കാര്യം ചെയ്യാം വടക്കഞ്ചേരി പോലീസിൽ വിളിക്കാം'
മൂപ്പര് വിളിച്ചു അവരോടു കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു, എന്നിട്ടു എന്റെ കയ്യിൽ ഫോൺ തന്നു,
'എഡോ ബാഗിന്റെ ഡീറ്റെയിൽസ് പറഞ്ഞു കൊടുക്ക്'
ഞാൻ ഫോൺ വാങ്ങി സംസാരിച്ചു
'സാറെ ബ്ലാക്ക് കളർ ബാഗ് ആണ്, മുൻപിൽ ജാൻസ്പോർട്ട് എന്നെഴുതിയിട്ടുണ്ട്, ഉള്ളിൽ കുറച്ചു തുണിയും, പിന്നെ ക്യാഷും ഉണ്ട്... ആ സാറെ വെക്കല്ലേ മുൻപിലെ സിപ്പിൽ കുറച്ചു CD യും ഉണ്ട്'
കയ്യിൽ കിട്ടിയാൽ തിരിച്ചുവിളിക്കാമെന്നും അപ്പൊ വന്നാൽ മതിയെന്നും പറഞ്ഞു പോലീസുകാരൻ ഫോൺ വെച്ചു.
ജാങ്കോ ഞാൻപെട്ടു !!! CD യുടെ കാര്യം പറയണ്ടായിരുന്നു, ധന നഷ്ടം സഹിക്കാം മാനഹാനി! വരുന്നിടത്തു വച്ച് കാണാമെന്നു കരുതി.
ഞാൻ ഭായിയോട് പറഞ്ഞു, 'ഇങ്ങള് വെയിറ്റ് ചെയ്യണ്ട'
'വേണ്ട മോനെ, ബാഗ് കിട്ടാതെ ഇപ്പൊ എനിക്കും ഒരു സമാധാന ഇല്ല'
എനിക്ക് വിഷമം ആയി, ഞാൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു
'ഇങ്ങടെ ഓട്ടം കളയണ്ട ഭായി',
"ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല, ഞാൻ വെയിറ്റ് ചെയ്യാം" എന്ന് മൂപ്പര് തിരിച്ചു പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ അങ്ങനെ ഒരോ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു അവിടെ ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു.
അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു വടക്കഞ്ചേരി സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും കാൾ വന്നു, ആകാംക്ഷയുടെ മുൾമുനയിൽ നിൽക്കുന്ന ഞങ്ങളോട് പോലീസുകാരൻ പറഞ്ഞു,
'ബാഗ് കിട്ടി, വേഗം ചെല്ല്, അവിടെ എടുത്തു വെച്ചിട്ടുണ്ട്'
'വളരെ വളരെ നന്ദി, ഇങ്ങളില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഇതൊന്നും നടക്കില്ലായിരുന്നു, അല്ല ഇത് വരെ ഇങ്ങടെ പേര് ഞാൻ ചോദിച്ചില്ല,
'ഞാൻ അബ്ദുട്ടി', മൂപ്പര് പറഞ്ഞു.
എത്രയായി എന്ന് ചോദിച്ചു, പൈസ എടുക്കാൻ പേഴ്‌സ് തപ്പിയപ്പോ കാണാനില്ല, അപ്പോഴാ ഓർത്തെ പേഴ്സും ബാഗിൽ ആണ്, എനിക്കാകെ സങ്കടം ആയി,
'നീ വിഷമിക്കേണ്ട മോനെ അത് സാരല്യ, പിന്നെ തന്നാൽ മതി.
അല്ല മോന് വടക്കഞ്ചേരി വരെ എത്താൻ പൈസ വേണ്ടേ?'
എന്നും പറഞ്ഞു പോക്കെറ്റിൽ നിന്നും അമ്പത് രൂപ എടുത്തു,
'ഇങ്ങള് ഈ ചെയ്തത് തന്നെ ഒരു മനുഷ്യൻ ചെയ്യില്ല, ഇത് വേണ്ട ഇക്ക'
അപ്പോഴേക്കും പോലീസുകാരൻ ചോദിച്ചു, എന്തെ പോണില്ല??
'സാറെ ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട്, എന്റെ കയ്യിൽ പോവാൻ പൈസ ഇല്ല'
പുള്ളി എന്നേം കൂട്ടി റോഡിൽ വന്നു, ഒരു പാലക്കാട് ലിമിറ്റ് സ്റ്റോപ്പ് വരുന്നു, ഞാൻ തിരിഞ്ഞു ഇക്കയെ ഹഗ് ചെയ്തു പറഞ്ഞു
'അടുത്ത മാസം നാട്ടിൽ വരുമ്പോൾ, ഞാൻ വന്നു കാണാം'
അങ്ങനെ ഞാൻ വടക്കഞ്ചേരി സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി, അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ ഒടുവിൽ ഉണ്ണികൃഷ്ണനെ പോലെ രണ്ടു മൂന്നു പോലീസുകാർ, കുറച്ചു സമാധാനം ആയി, ഒരാളോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു
'സാറേ, എന്റെ ഒരു ബാഗ് ഇവിടുണ്ട്, മണ്ണുത്തി സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും പറഞ്ഞിട്ട് വരുവാണ്‌'
'അത് താനാണോ, SI ഇപ്പൊ വരും, എന്നിട്ടു തരാം... '
രൂപം ഒടുവിലാന്റെ ആയിരുന്നെങ്കിലും ശബ്ദം ഭീമൻ രഘുവിന്റെ ആയിരുന്നു..
"ജാങ്കോ ഞാൻ വീണ്ടും പെട്ടു "
SI വന്നു, അപ്പോൾ ഹെഡ് കോൺസ്റ്റബിൾ പറഞ്ഞു,
'സാറെ ഇയാളാണയാൾ, ബാഗ്...'
'ബാഗൊക്കെ സൂക്ഷിച്ചു വെക്കേണ്ടടോ... എവിടാ ജോലി?'
ഞാൻ പറഞ്ഞു ബാംഗ്ലൂരിൽ ആണ്
പുള്ളി ബാഗ് ഓപ്പൺ ചെയ്തു, CD എടുത്തു ചോദിച്ചു
'സോഫ്റ്റ്‌വെയർ ആണ് സാറേ!' എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു (സത്യത്തിൽ ആ CD കുറച്ചു സോഫ്റ്റ്‌വെയർസ് ആയിരുന്നു, ഇംഗ്ലീഷ്, മലയാളം സോഫ്റ്റ്‌വെയർസ് എന്ന് എഴുതിയിട്ടും ഉണ്ടായിരുന്നു)
SI സാർ എന്നെ വിളിച്ചു ബാഗ് തന്നു പറഞ്ഞു,
'അപ്പൊ ശരി പൊയ്ക്കോ, ഇനിയെങ്കിലും സൂക്ഷിക്ക്'
സഹായിച്ച എല്ലാവരോടും മനസ്സിൽ നന്ദി പറഞ്ഞു ഞാൻ നടന്നു...
ബസ് മാറി മാറി ഞാൻ ഒരുവിധം ബാംഗ്ലൂരിൽ എത്തി.
ഞങ്ങൾ പുതിയ വീട്ടിൽ താമസം തുടങ്ങി, ഫുൾ അടിച്ചു പൊളി, അങ്ങനെ ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞു, നാട്ടിൽ പോയി.
തൃശ്ശൂരിൽ രാവിലെ വണ്ടി ഇറങ്ങിയതും ഞാൻ ടാക്സി സ്റ്റാൻഡിൽ പോയി, അവിടെ കണ്ട ആളോട് ചോദിച്ചു
'ചേട്ടാ അബ്ദുട്ടിക്കയെ കണ്ടോ?'
പുള്ളി തിരിച്ചു ചോദിച്ചു ഏതു അബ്ദുട്ടിക്ക??
ഞാൻ പറഞ്ഞു 'ഇച്ചിരി വയസ്സായ, കഷണ്ടി ഒക്കെ ആയി...',
ആ ചേട്ടൻ പറഞ്ഞു, 'അങ്ങനെ ഒരു അബ്ദുട്ടി ഈ സ്റ്റാൻഡിൽ ഇല്ല!'
'അയ്യോ ഞാൻ ഇവിടെ ആണല്ലോ കണ്ടേ, കുറച്ചു ദിവസം മുമ്പ്?
'അതിപ്പോ, പുറമെ നിന്ന് ഓട്ടം വരുന്നവർ ഇവിടെ വണ്ടി കുറവാണേൽ ആ മൂലയ്ക്ക് നിർത്തിയിടും. എന്തായാലും റയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ കൂടി ഒന്ന് പോയി നോക്ക്'
ഞാൻ അവിടെയും പോയി, അവിടെയും അങ്ങെനെ ഒരാളില്ല, എനിക്കാകെ സങ്കടം ആയി...
പിന്നെയും രണ്ടു മൂന്നു തവണ പോയി, എനിക്ക് കാണാൻ പറ്റിയില്ല... വര്ഷം ഇത്രയായി, ഇടക്കിടെ അബ്ദുട്ടിക്കയെ ഓർത്തു പോകും... ചിലപ്പോൾ കുറ്റ ബോധം വരും, കുറച്ചു കൂടി തിരയാമായിരുന്നു...
പിന്നെ വിചാരിക്കും, ചിലർ അങ്ങനെ ആണ്, മറ്റുള്ളവരെ സഹായിച്ചു അങ്ങ് മാഞ്ഞു പോകും... ദൂരേക്ക്‌..
